Andere informatie

Deze pagina bevat algemene informatie over het elftal en de ramp.
U vindt hieronder in deze volgorde:

• Het is NIET de ramp van het Kleurrijk Elftal
• Uitzending TV reporter 1992
• Uitzending RTL Late Night 2014
• Foto's herdenkingsplaats Paramaribo 2007
• Foto's van het betreffende SLM-toestel, een DC-8-62
• Foto's van de rampplek
• Interview Edu Nandlal 2014
• Interview Sigi Lens 2014
• Gedicht Freek de Jonge
• Kopieen van de onafhankelijke weekkrant Suriname
• Andere links naar externe informatie

U kunt klikken op bovenstaande links om direct naar dat deel van de webpagina te gaan.

Het is NIET de ramp van het Kleurrijk Elftal

Uitzending TV-reporter 1992

Uitzending RTL Late Night 2014

Foto's herdenkingsplaats Paramaribo 2007

Mijn oud collega Nath heeft begin oktober 2007 een bezoek gebracht aan de herdenkingsplaats in Paramaribo. Hier ziet u zijn foto's:

Foto's van het betreffende SLM-toestel, een DC-8-62

(met dank aan "Werner Fischdick Collection")

Foto's van de rampplek

Edu Nandlall in een interview uit 2014:

Veel nabestaanden hebben mij opgezocht om van me te horen wat er is gebeurd bij het ongeluk en of ik nog iets kon vertellen over hun vader, broer of zoon. Piet de Ruiter, die een bestuursfunctie had bij Kleurrijk, zat in een rij voor me in het toestel. Zijn zoon was in 1989 nog een kleuter, die vroeg me een tijdje terug wat ik nog over zijn vader kon vertellen. Ik heb hem eerst meegenomen naar Galgenwaard om naar FC Utrecht te kijken en daarna heb ik hem alles verteld over die dag. Dat ik op Schiphol, voor het vertrek, ook nog even met Piet heb gesproken en hoe hij voor me zat in het toestel. Voor die jongen, die zijn vader nog maar vaag kan herinneren, was alles wat ik nog wist belangrijk.
Ook met de kinderen van Lloyd Doesburg, die achter mij zat, heb ik veel gepraat. Maar er waren ook mensen die ik moest teleurstellen omdat ik niet met iedereen tijdens die vlucht heb gesproken of heb gezien wat ze onderweg deden. Sigi Lens en Fred Patrick zaten ook in de rij achter mij. Naast mij in rij 27 zat Jerry Haatrecht en Frits Goodings. Voor mij zat Piet de Ruiter, Ortwin Linger en Virgil Joemankhan.
We waren met veel vertraging vertrokken van Schiphol, het was rond middernacht en iedereen was moe. Maar toen we eindelijk in de lucht waren begonnen de muzikanten van cafe; de Dravers uit Amsterdam te zingen. Er was opluchting dat we eindelijk onderweg waren. Er was een gevoel van het schoolreisje dat begonnen was.
De vlucht over de oceaan ging gladjes. We aten wat, spraken met elkaar. Hoe meer we Suriname naderden werd het stiller aan boord. Veel mensen sliepen. En toen ik de lichtjes van Paramaribo zag was het muisstil, alleen de motoren van het vliegtuig kon je horen.
Ik kon niet slapen, ik was te zenuwachtig. In 1980 was ik naar Nederland gekomen en voor het eerst keerde ik terug. Om naar buiten te kunnen kijken had ik nog van stoel verruild met Jerry Haatrecht. Terwijl ik naar buiten keek kon ik de tropen ruiken en luisterde naar het harde suizen van de motoren omdat de landing was ingezet. Ik zag de lichtjes van de landingsbaan, maar ik wist dat het toestel eerst een bocht moest maken.
Dat gebeurde ook, ik zag de lichten niet meer en toen was er die klap en een golf van angst sloeg over me. Het suizen werd harder en deed zeer aan mijn oren terwijl ik voelde dat het vliegtuig omhoog trok. Op dat moment nam iets me in zijn macht en ik raakte in een shock. Ik mocht dit blijkbaar niet bewust meemaken, maar misschien is het ook gewoon zo dat door de klap alles in mijn geheugen is weggevaagd. Ik heb reddingswerkers gesproken en ik ben zelfs nadat ik in een auto was gezet, de jungle weer ingelopen. Ook de vijf dagen die ik een ziekenhuis heb gelegen in Paramaribo ben ik helemaal kwijt.
Maar toch weet ik ook dat ik regen en kerosine heb geroken, mensen hoorde bidden en een blauwe lucht zag. Ik kon het alleen niet linken aan wat er gebeurd was. De brandweerman die mij vond was een jongen met wie ik op school had gezeten. "Ben jij het Edu", had hij gezegd en ik zei volgens hem: "Hoi Baran, wat leuk. Weet je dat we hier komen voetballen!"
In het VU-ziekenhuis in Amsterdam kwam ik weer bij mijn positieven en drong er door wat er gebeurd was. Ook dat ik, een gezonde jongen, een voetballer, opeens niets meer kon. Reddingswerkers hadden mij opgetild en daarbij zijn mijn zenuwbanen in mijn ruggenmerg beschadigd geraakt. Dertien maanden zat ik in een rolstoel en om mijn benen te ontzien zou ik eigenlijk nog steeds in een rolstoel moeten, maar zolang ik kan lopen blijf ik dat doen.

---

Sigi Lens in een interview in het AD uit 2014:

Hij voelt nog hoe hij zich verheugde op het uitje met het Kleurrijk Elftal en het weerzien met zijn broer Imro. Hij was net terug van vakantie in Portugal met zijn jeugdliefde, landde om twee uur 's nachts op Schiphol en zou doorvliegen, maar de vertraging was enorm. 's Morgens vertrekken werd 's middags en daarna 's avonds. 'De hele dag vertraging, dat kon niet goed zijn. Ik had er een slecht gevoel bij. En ik zat op rij 13! Ik herinner me dat iedereen vrolijk was. Zet voetballers bij elkaar en het is lachen, gieren, brullen. Dan haal je gekkigheid uit. Ik weet nog dat we op Schiphol Edu (Nandlal) in een rolstoel rondreden. Beetje racen. Humor. Niet wetende dat hij een dag later zwaargewond zou raken en echt in een rolstoel zou komen.'
Pas in de avonduren zet de Anthony Nesty, vernoemd naar de Surinaamse zwemmer, koers naar Zuid-Amerika. Sommige spelers kaarten, leden van muziekband de Draver Boys halen hun instrumenten tevoorschijn. 'Ik was moe. Ben in slaap gevallen en werd wakker toen we gingen landen. Op dat moment ging het mis.'
Het vliegtuig komt ver onder de minimale aanvlieghoogte. 'Ik deed mijn ogen open, zag de landingsbaan en deed ze weer dicht. 'We gaan landen', hoorde ik iemand zeggen. En een ander: 'Maar ik zie nergens een landingsbaan'. En daarna volgde een opmerking die ik nooit meer vergeet. 'De landingsbaan is daarboven', zei iemand. Ik voelde het vliegtuig weer optrekken en daarna die klap, en vervolgens het geschreeuw.'
Het toestel heeft de bomen geraakt en crasht. Lens blijkt uit het vliegtuig geslingerd, net als Edu Nandlal (van Vitesse) en Radjin de Haan (van Telstar), de twee andere overlevende voetballers. Hij denkt dat hij moet voetballen als hij bijkomt op een brancard. 'Maar ik was niet in een stadion, niet in een stad, ik was ergens waar ik niet hoorde.'
Met een helikopter wordt hij naar het ziekenhuis gebracht, waar hem een dag later het tragische nieuws wordt verteld dat de meeste inzittenden de crash niet hebben overleefd. Ruben Kogeldans, Andy Scharmin. Steve van Dorpel, die De Parel van de Bijlmer werd genoemd, Fredje Patrick, zijn grootste vriend, ze zijn er niet meer. 'Toen kwamen de tranen, ik heb gehuild, gehuild.'

---

Gedicht Freek de Jonge

Tijdens de herdenkingsdient in de RAI droeg Freek de Jonge een gedicht op aan zijn voetbalvrienden Jerry Haatrecht en Lloyd Doesburg. Met zijn vriendelijke toestemming is het titelloze gedicht hieronder geplaatst.

---

Hij kon alles
Met de bal
Was lang en atletisch
Hij stond voor open doel
En joeg de bal hoog over
Op de tribune broeide racisme
Volendam Haarlem
Twente De Graafschap
Wageningen


Alleen tijdens de wedstrijd
Gaf hij toe dat Ruud en Frank beter waren
En pas dan als hij niet aan de bal was
Soms was dat een hele wedstrijd
Hij moet het hebben van momenten
Zal een moeder nooit zeggen
NAC; RBC; PEC


Zijn talent werd vroeg herkend
Tot en met de A1 geen probleem
Dan komt het op karakter aan
Zijn niet de woorden van een psycholoog
Een vader denkt
Hij kan zijn draai niet vinden
Cercle Brugge Willem II


Ik heb met hem gevoetbald
Vier tegen twee
Ik heb hem handel gegeven
Ik heb zijn gel geleend
Ik krijg nog geld van hem
Het meeste dat zijn harde hoge stem zei
Nam ik met een korrel zout
EDO Rood Wit Neerlandia FC Sloterplas


En dan de Draverboys
Waarom tarten zij het lot
Men gaat alleen op reis
Om eens terug te keren
Niet elke trip eindigt in de mist
Ze staan nog liever aan de zelfkant
Dan aan de kant
Ze waren ver heen
Ze kwamen terug
Ze hebben hun muziek
Ze klampen zich vast aan de kawina
Muziek uit het hart kun je niet vergeten
Die bestaat niet op papier die moet gespeeld
Zij spelen en vergeten de heimwee
Zij spelen de heimwee
Wat zijn ze ver weg geweest
Maar ze keerden terug
Waarom gingen ze op reis
Een man mist zijn land
Een muzikant mist zijn roots
Een trainer mist zijn doel
Een spits mist een kans
Een vliegtuig mist de landingsbaan
Ze gingen de mist in
Een kind springt uit de staart
Geluksvogel
Gevolgd door een hond
Fortuna


En dan gaat het zo snel
Voor verdriet is weining plaats
Machteloze woede geladen emotie
Een paar dagen
Een paar minuten in het journaal
De bezetting van een kantoor
Kaarsen op het biljart
Veilig in Jezus' armen
Zingen gebroken vrouwenstemmen
In De Draver
Waar moeders hun kinderen missen
Waar de grappenmaker Antillianen
Belachelijk maakt
Voor plezier is weinig plaats
Het gaat te snel
Vitesse


Geloof is gegrondvest op zijn martelaren
Een land moet het van zijn helden hebben
Geef de armen terug
Wat de rijken van hen gestolen hebben
Al kost het je leven
Robin Hood


Ontsnap met de bal aan een donker bestaan
Ontsnap met de muziek aan een donker bestaan
Ontsnap met de grap aan een donker bestaan
Wees kleurrijk
Wees een held
Ajax Heracles


Wat kunnen wij achterblijvers anders doen
Dan nu en dan omhoog kijken
Alsof onze ogen de bal volgen
En dan blijven steken bij de gedachte
Waarom moesten ze doodgaan
Na foe sang ede dingmoes dede
De bal is in de wolken verdwenen
Wij wachten vol verlangen op zijn terugkeer
Zolang vertellen wij dit verhaal
Telstar


Waarom zouden wij achter de feiten aanlopen
Waarom zouden we roepen in de woestijn
Waarom zouden we onze kop tegen de muur slaan
Waarom zouden we ons machteloos voelen
Waarom zouden wij de doden herdenken
Als we niet wisten dat het was
Om hun geest levend te houden


Een speler verdwijnt
Het spel blijft.

---

Kopieen van de onafhankelijke weekkrant Suriname

Aan de rechterkant kunt u met de knoppen door de pagina's van de krant bladeren

Zijn de letters voor u te klein om goed te lezen? U kunt de krant ook HIER downloaden als rar-bestand.

Andere links

• Een verslag van de crash door zwaailichten.org
• Een Facebook-pagina, opgericht voor iedereen die er behoefte aan heeft om stil te staan bij de vliegramp van 7 juni 1989 in Suriname.