Home
Orniel Codrington

Orniel Codrington

In een artikel uit het AD van 7-6-2019 komt Dayenne Denneboom aan het woord. Zij verloor als jong meisje haar vader Orniel Codrington bij de SLM-ramp in Suriname. Het artikel staat nog online op de website van het AD, maar in het geval dat het ooit verdwijnt is hieronder het artikel weergegeven. Onder het artikel een gedicht dat Dayenne schreef.

Artikel AD 7 jun 2019:


Nabestaande SLM-ramp:
‘Deze dag is elk jaar een emotioneel gevecht’

Dayenne Denneboom (39) verloor als jong meisje haar vader Orniel Codrington bij de SLM-ramp in Suriname, vandaag precies dertig jaar geleden. Pas veel later kwamen het onverwerkte verdriet en het gemis naar boven. "Deze dag is elk jaar weer een emotioneel gevecht."

De kaarsenhouder met een foto van haar vader is eigenlijk te mooi om te gebruiken. Ze kreeg die van haar goede vriendin Priscilla. Alleen op 7 juni, de dag van de SLM-ramp in 1989, lichten drie vlammen het gezicht van Orniel Codrington op. "Ik spaar de momenten op dat ik de kaarsen aansteek, omdat deze foto zoveel waarde heeft", zegt Dayenne Denneboom (39), dichteres, geboren en getogen in Paramaribo.
Het is de enige portretfoto die ze van haar vader heeft. De vorm van zijn gezicht is een kopie van die van haar. Dit jaar zou hij 79 zijn geworden.

Ze heeft ook nog een oude groepsfoto van de Technische Hogeschool in Nederland, waar haar vader als enige donkere student op staat. En twee brieven die hij vanuit de Verenigde Staten naar haar moeder stuurde tijdens de zwangerschap.

Veel dingen kwijt

Een daarvan is gedateerd op de geboortedag van Dayenne. Hij schreef dat haar moeder goed op zichzelf moest letten en hoe trots hij was op de geboorte. Dayenne: "Toen ik die brieven las, dacht ik: nu weet ik waarom ik zo slordig schrijf, haha."

Veel herinneringen aan haar vader zijn vervaagd. "Na de vliegramp is er iets gebeurd met mijn geheugen. Ik ben veel dingen kwijt, doordat ik een shocktoestand verkeerde. Mijn moeder en ik hebben er ook nooit meer over gepraat."

Een hond overleefde het ongeluk

Pas negen jaar was ze, toen haar vader omkwam. Hij zat in de DC-8 van de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij (SLM), die kort voor de landing in het zicht van de luchthaven bij het dorp Zanderij crashte. Slechts 11 inzittenden en een hond (Lucky) overleefden het ongeluk; 167 passagiers en 9 bemanningsleden kwamen om, onder wie veel Surinaamse profvoetballers van het Kleurrijk Elftal.

Dayennes ouders waren al enige tijd uit elkaar. Maar hij zorgde goed voor zijn kinderen. "Mijn vader kwam me vaak bij zwemvereniging De Witte Lotus ophalen. Hij had altijd een pakje Stimorol-kauwgom bij zich. Ik vond het geweldig om naast hem te zitten in zijn bruine Mazda."

Op die dag dertig jaar geleden zou hij terugkomen van een maandje in Nederland. De dag voor hij op vakantie ging, had hij nog afscheid van Dayenne genomen met een knuffel en de plechtige belofte dat hij een Barbiepop voor haar zou meenemen.

Loeiende sirenes

De rampdag herinnert ze zich alsof het gisteren was. "Ik was ’s ochtends vroeg onderweg naar school. Ik hoorde overal loeiende sirenes van ambulances, brandweer en politie. Elke schooldag begonnen we met een vlaggenparade en het volkslied. Maar toen ik daar aankwam, hing de vlag halfstok."

Thuis bij kennissen belde haar moeder met het slechte nieuws. "Het eerste wat ik vroeg was: maar hij zou toch een Barbiepop voor me meenemen? Mijn vader hield zich altijd aan zijn woord. Het heeft heel lang geduurd voor ik besefte dat hij er niet meer was. Ik wist niet wat het betekende geen vader te hebben. Ik heb heel vaak in mijn hoofd herhaald: ik heb geen vader meer, ik heb geen vader meer..."

Onverwerkt trauma

Een jaar na de ramp ging het slecht op school. Haar moeder stuurde Dayenne naar het Medisch Opvoedkundig Bureau (MOB) in Suriname. "Ik kon me niet concentreren. Nog steeds moet ik een paar keer iets lezen voor het tot me doordringt."

Op haar achttiende vertrok Dayenne naar Nederland. Enkele jaren geleden maakte ze een zware periode door, waarin ze veel blowde. Ze zocht hulp bij de GGD. Daar werd het onverwerkte trauma van de vliegramp blootgelegd. "De shock was zo groot dat ik mijn verdriet had weggestopt. Daar stond ik niet bij stil. Pas in Nederland kwam het gemis naar boven."

Haar vader heeft ze sinds dat afscheid voor vertrek nooit meer gezien. Bij de begrafenis bleef de kist dicht. "Ik ben één keer terug geweest op de begraafplaats. Ik zat toen in een moeilijke periode en heb een gedicht achtergelaten op zijn graf", vertelt Dayenne.

"Op mijn verjaardag mis ik hem extra veel. En op momenten dat ik het zwaar heb. Ik weet dat als hij nog had geleefd, hij er dan voor mij zou zijn en me zou helpen mijn problemen op te lossen. In gedachten praat ik met hem en vraag advies."

Dayenne moet het vooral doen met mooie verhalen over haar vader van familie, vrienden en oud-studiegenoten. Hoe hij bijvoorbeeld voor een toneelstuk zo levendig in de huid van Martin Luther King kroop, dat hij bijna dacht dat hij Martin Luther King zélf was. "Ik vind het jammer dat ik niet zo veel herinneringen heb als mijn oudere zussen. Maar wat ik me kan herinneren, is voldoende om zijn aanwezigheid te voelen en te weten hoe hij als mens is geweest", zegt ze.

Intens gemist

"Het is fijn te horen hoe mensen mijn vader hebben ervaren. Hij was zeer geliefd en wordt intens gemist. Hij was een bruggenbouwer, charmeur, vrolijke grappenmaker, sociaal betrokken en een echte familieman. Hij was er altijd voor zijn kinderen."

Op 7 juni gaat Dayenne nooit werken. De herdenking bij het monument in Amsterdam heeft ze nooit bezocht. Het is te confronterend. "Ik wil graag samen zijn met mensen, maar ook weer niet. Ik zou breken bij de dienst en dat wil ik niet."

Verjaardag

Bovendien is de datum extra beladen geworden, doordat vijftien jaar geleden haar broer op deze dag vader werd van een tweeling. Ze is sindsdien pas één keer op hun verjaardag geweest. "Ik was blij met de geboorte maar het voelde tegelijk als een inbreuk op het moment dat ik zelf had met mijn vader. Daarom ga ik nooit naar de verjaardag van mijn neefje en nichtje, maar gedenk op mijn manier mijn vader."

Denneboom

Het is een dag dat ze alleen thuis zit, een kaars brandt en naar muziek luistert. Eén Surinaams liedje over de vliegramp komt altijd terug: ‘Un lasi kondreman’ (we hebben landgenoten verloren).

"Deze dag is elk jaar weer een emotioneel gevecht", vertelt ze. "Ik heb weinig herinneringen aan mijn vader, maar de geur van zijn aftershave is me altijd bijgebleven. Soms ruik ik die geur. Daar word ik vrolijk van. Dan weet ik dat hij er is."

Het gedicht van Dayenne Denneboom:


NIET WEER

7 juni 1989- 3 april 2008

In gedachte begeef ik me ergens langs de kust van de Suriname rivier
Me sdon tap wan ston en drink een cup Parbo bier
Ik voel de hitte van de zon die hoog aan de hemel staat
op mijn lichaam branden
Ai Sranan helemaal in Holland kom ik je mijn gedachten overhandigen

Al enkele jaren wil ik je zoveel vertellen
Ma ke, nu pas durf ik me open te stellen
Om je ´t een en ander te bekennen
moet ik terug in ´t verleden
zodat je me beter kan begrijpen

Op 7 juni 1989 hebben zovele het leven moeten bekopen
doordat een gevogelte van ijzer zijn weg verloor in de douw der morgen
Ooktu mi papa Orniel Codrington lasi en libi
Sranan yu no sabi
Ma ete sari e nak´ en pasi
als ik denk aan die verongelukte voetballende profs van Suri
sa ooktu las den libi
nanga ala den tra Sranan man nanga uma
san de in a kondre fu yanda

Een extra klap kreeg Suriname op 3 april
Weer een vliegtuig verongelukt en even was het doodstil
Zouden we weer geconfronteerd worden met zoveel leed en pijn?
Was het weer gedaan met onze zonneschijn die ons leven verblijd?
Was de piloot dit keer weer over datum?
Of begaf de piloot zich dit keer in een ander stadium

Hoeveel waren en zijn nu niet meer?
In mijn hoofd ging ik tekeer, want ik dacht:
NIET WEER!
Niet nog een keer, niet weer!
Niet het land Suriname dat mij passioneert
Niet in het continent dat mijn verlangen naar thuis masseert

Maar het was weer
Ga ik in gedachten nog tekeer?
Ja, want het doet nog zeer.
Vooral als je ziet dat autoriteiten zich niet hebben voorbereid
op nog een keer, door een ijzer gevogelte veroorzaakte, afscheid
Doe vooral niet blij meneer en mevrouw autoriteit!
Haal know how in huis zodat je de volgende keer wel goed bent voorbereid

Het is genoeg geweest
Ik droog mijn tranen nu af
zoek naar een glimlach
en denk aan mijn lieve papa

Papa Orniel Codrington je ziel rust zacht
Ik sluit mijn ogen en doe alsof je mijn hand vast pakt

Written by: © Dayenne Denneboom a.k.a. One-sincere-Love
6th of June 2008



Een lijst met personen die zijn omgekomen staat onderaan op de pagina over de omgekomen voetballers.